ودرآن لحظه بودن با تو،

دست سبز من و تو،پل سبزي بشود،که خدا...

بگذرد از آن،برسد تا دل من،

برسد تا دل تو...

و ببندد در اندوه به روي دل من،

و ببندد در اندوه به روي دل تو،

و گشايد در خورشيد به روي دل ما،

و بهاري شود از اين همه سبز باغ انديشه من،

دست انديشه تو...،

و خدا فانوسي بدهد دست من و تو،

بنشيند با ما،و بگويد که چرا من،که چرا تو،

نبض تند نفس باغچه را فهميم...!

و بپرسيم از او،که چه سري است که تابستانها،

در تب تند زمين،زير چتر خنک ناروني،مي شود او را ديد!<