سلام

فرازي از دست‌نوشته‌هاي شهيد سليمان تي تي
آنکه مي‌گويد ولايت فقيه يعني حکومت قرآن و اسلام مغاير اصل حاکميت ملّي است، مي‌خواهد روزنه‌اي براي پياده شدن اسلام آريامهري وجود داشته باشد.
بکوشيم مثل بعضي از ياران امام حسن عليه‌السلام نباشيم که در کنار او به ظاهر دوست باشيم، ولي با اعمال و رفتارمان خون به دل او کنيم. براي يک انقلابي راستين ننگ است که زنده باشد و ببيند فرد يا افرادي مي‌خواهند مقام رهبري را تضعيف کنند.
برادران و خواهران! همه‌ي ما مسؤول هستيم و چه مسؤوليت عظيمي. فرد فرد ما در هر رشته و کاري که داريم مسؤوليت بزرگي بر دوش ما نهفته است. شهيدان ما با خون خود درخت اسلام را آبياري کردند و من و شما هم مي‌توانيم به طرق ديگر اين نهال پر گوهر را نيرو بخشيم. اي برادر مسلمان و اي خواهر مسلمان! مسؤوليت من و شما چيست؟ نويسنده هستي، با قلمت. بيان داري با بيانت. آمادگي براي انجام کاري داري با عمل در جهاد سازندگي‌ات. به هر حال يکي از اين نيروها در تو نهفته است و مسؤول هستي با به کار بستن اين نيروها انجام وظيفه نمايي و اگر خداي ناکرده از زير بار مسؤوليت بيرون روي خيانت کردي. مسلمان بايد با عمل خود ثابت کند و بفهماند و با عمل خود مشت بر دهان مغرضان بکوبد تا توانسته باشد انساني لايق باشد.

فرازهايي از وصيت‌نامه شهيد سليمان تي تي

چيزي که انسان بايد به دردش بخورد و در آن دنيا جوابگو باشد با خودش مي‌برد و آن نتيجه‌ي حاصل عمري است که پرونده‌ي آن بسته‌ مي‌شود و با خودش حمل مي‌نمايد. انسان در رحم مادر ساخته مي‌شود براي دنياي امروز و در دنيا ساخته مي‌شود براي دنياي ابديت. بنابراين هر کار خوب و بد به انسان برمي‌گردد.
اگر ان‌شاءالله شهادت نصيبم شد، هيچ کس گريه نکند و حتّي برايم جشن بگيريد و لباس‌هاي نو بر تن فرزندانم بپوشانيد. ممکن است که خداوند نظر لطفش شامل حالم شود و بتوانم يک سرباز از امام زمان عجل‌الله و نائب عظيم‌الشان ايشان باشم.

از داغ تو اي مادر مي سوزم ومي سازم افتاده بجان آذر مي سوزم ومي سازم

آن شب که نظر کردم بر صورت نيکويت ديدم که بود نيلي ازظلم عدو رويت

زآن دم که شدم آگه از سينه وپهلويت من تا بصف محشر مي سوزم ومي سازم

کي ميرود از خاطر آن اشک دو چشمانت آن ناله ي جانسوزت ،آن رنج فراوانت

کردي رخ خود نهان مخفي زيتيمانت از بهرتو پا تاسر مي سوزم ومي سازم

ازبهر تواي مادر تاريک بود روزم چون شمع بجاي تو شب تا بسحر سوزم

درخانه ي تاريکت من ، بال ور افروزم چون خرمني ازآذر مي سوزم ومي سازم

اي کاش مرا باخود مي بردي ازاين دنيا زيرا که بدون تو سخت است جهان بر ما

اي گل زخزان تو شد ديده ي من دريا چون جوجه ي بي مادر ، مي سوزم ومي سازم

اي کاش که مي بودي تا شانه زني مويم اين گرديتيمي را شويي زسر ورويم

بعدازتو غم دل را مادر به که من گويم دائم بدو چشم تر مي سوزم ومي سازم

اي مونس طفلانت مادر بکجا رفتي غمخوار يتيمانت ، مادر بکجا رفتي؟

با سينه ي سوزانت ، مادر بکجا رفتي ؟ تو رفتي من يکسر مي سوزم ومي سازم

بر خلق جهان دادي تو درس شهامت را بايد زتوآموزد ديندار ، شجاعت

کردي زقيام خود برپا تو قيامت را از بهر تواي رهبر ، مي سوزم ومي سازم

شد محسن مظلومت ،کشته زفشار در بر خاک در افتادي ، مانند گل پرپر

زد (کرببلايي) را داغ تو بجان آذر زآن آذر وضرب در ، مي سوزم ومي سازم

اثر طبع نادعلي کربلايي -ارمغان کربلا -ص 70-71 -انتشارات خزر -تهران -----

سلام دوست عزيز
با يک

سکوت آشفته

به روز هستم